Binnen het genre van de antieke Griekse roman zijn de belangrijkste vertegenwoordigers, in chronologische volgorde, Charitoon (ca. 50 n. Chr.), Xenofoon, Achilleus Tatios, Longos en Heliodoros (ca. 250, samen goed voor een corpus van ca. 1000 pagina's. Vanuit de vraag op welke manier de Griekse romanschrijvers hun romanrealiteit construeerden enerzijds en vanuit de vraagstelling naar de cultuurhistorische achtergrond van de romans anderzijds, beoogt dit doctoraatsonderzoek een systematische analyse van de literaire en thematische patronen in de karaktertekening in deze zgn. "Big Five".
Voor de literaire analyse wordt eerst en vooral een beroep gedaan op de retorica, de overheersende literaire theorie van de late Oudheid. Ze biedt voorschriften voor en modellen van techieken als èthopoiia, ekfrasis, sunkrisis, diègesis, stuk oor stuk bouwstenen van de antieke romanconstructie. Daarnaast zal de karaktertekening worden geanalyseerd vanuit de verworvenheden van de hedendaagse literatuurwetenschap, met name de narratologie (met haar instrumentarium voor de analyse van directe en indirecte vormen van karaktertekening) en de "Theory of Character".
Recent narratologisch onderzoek hecht steeds meer belang aan de (mogelijke) link tussen de narratologische patronen in de karaktertekening en de ideologische achtergrond van het literaire werk. De thematische analyse wil de teksten dan ook een plaats geven binnen het cultuurhistorische veld van het principaat en de late Oudheid, met name op het vlak van de man-vrouw-verhoudingen.